جايگاه مدل و طرح كسب و كار در تجاری سازی ايده‌های نوآورانه

تقريبا از اوايل قرن بيستم تا كنون طرح كسب و كار به عنوان يكي از ابزارهاي متداول در توصيف و تشريح ايده هاي كسب و كاري بكارگيري مي‌شود. اين ابزار به اقتضاء موضوع با اهداف متفاوتي مانند بيان ديدگاه جامع و استراتژيك، جزئيات پياده سازي و تجاري سازي ايده كسب و كار، جلب اعتماد و جذب سرمايه مالي شركاء و سرمايه گذاران و غيره مورد استفاده قرار مي‌گيرد. در دهه‌هاي اخير و به دليل تحولات سريع در عرصه هاي تكنولوژيكي و صنعت، همچنين افزايش تنوع در نيازهاي جوامع بشري ، ضرورت بكارگيري ابزارهاي نويني كه از قابليت توصيف جزئيات جديدتر، در عين حال چابكي بيشتر برخوردار باشد، احساس گرديد. از اينرو حدودا از اوايل قرن بيست و يكم رويكردهاي جديدي در تشريح ايده هاي كسب و كاري و بخصوص ايده هاي نوآورانه در شرايط عدم قطعيت اقتصادي از سوي انديشمندان حوزه هاي اقتصادي و كارآفريني پيشنهاد گرديد كه مدل هاي كسب و كار از جمله آنها مي باشند. طبيعتا با توجه به ماهيت ايده و استراتژيهاي توسعه كسب و كار، همچنين مرحله چرخه عمر محصول و سازمان و ديگر مولفه هاي كليدي ديگر، شيوه توصيف ، تحليل و تشريح ايده هاي نوآورانه متفاوت است و لازم است كه به اقتضاء موضوع از هركدام از ابزارهاي مذكور در جايگاه خودش و به درستي استفاده گردد . در اين وبينار قصد داريم از زاويه اي متفاوت و با تمركز بر ايده هاي نوآورانه به تبيين جايگاه صحيح ، روابط و تفاوتهاي اين دو ابزار در مسير توليد، توسعه و تجاري سازي ايده هاي نوآورانه بپردازيم.